Eind maart 2020, corona-tijd, liep onze oudste zoon met hangende schouders door het huis. Aan tafel kwam er geen woord meer uit en bijna onopvallend at hij zijn maaltijd. Hij maakte zich zorgen, grote zorgen. Allerlei gedachten en gevoelens gingen er door hem heen. Hoe gaat het met opa en oma? Wat als zij ziek worden en dood gaan? Thuis aan school werken is saai en stom. Kan ik nog wel op kamp met groep 8? Gaat de musical wel door? Wanneer mag ik weer naar school? Hoe is het met oma in Spanje? Hij voelde zich verdrietig, bang en boos tegelijk. Eigenlijk was het een vorm van rouw. Het voelde als een mogelijk verlies voor hem, door dat stomme corona-gedoe.