Mijn rugzak aan kennis en ervaring bleek nog ruimte te hebben voor meer vulling, verdieping van wat er al was. De Proeftuin is voor mij een speeltuin. Net zoals een kind heb ik spelenderwijs geoefend met vaardigheden, zoals leiderschap, het inzetten van mijn talenten zoals de Positivo, de Bruggenbouwer, Groeimotor en Buikdenker. Spelen vanuit de vraag ‘Wat deed ik daar, dat het een succes was?’ Allemaal voeding voor mijn wortels en het dieper laten wortelen. Als vanzelf ontstond er ‘flow’ en bemerkte ik een opwaartse spiraal. Inmiddels is de Proeftuin-Speeltuin voor mij uitgegroeid tot ‘ontwikkeltuin’.
Inmiddels worden zaken zichtbaar als ik om mij heen kijk op de scholen. Als ik goed luister hoor ik dat de taal verandert hoe leerkrachten praten met en over kinderen. Ook binnen het SWV spreken we met elkaar de oplossingsgerichte en talentgerichte taal. De manier van kijken verandert, we zien samen waar het al (een beetje) lukt en gaan op zoek naar hoe we daar meer van kunnen doen.
Waar ben ik meer van gaan doen? Je ziet het in de woordwolk.
Life Skills en Random acts of kindness
Life Skills, dat is wat de Proeftuin mij als mens heeft gebracht. ‘Mijn potje veerkracht had ik goed gevuld, dit bleek ik privé ook echt nodig te hebben. Ik kreeg een harde klap door een verdrietige gebeurtenis. Als een tuimelaar veerde ik weer terug. Deze periode heb ik bewust tools vanuit de Proeftuin ingezet. Een dagelijks dankbaarheidslijstje, elke dag iets (kleins) doen waarvan ik energie krijg, iets liefs/aardigs doen voor een ander. Mijn collega’s verrassen met een persoonlijk complimentenkaartje, anoniem in de postvakjes. Als snel ontstond het spel bij mijn collega’s om te gaan raden van wie het was. Dat is niet waar het om gaat, wie het geeft. Dat jij even gezien wordt en in het zonnetje staat, dat is wat telt. Mijn grootste cadeau is wanneer is deze kaartjes nog steeds voorin agenda’s zie zitten of in de hoek van een schilderijlijstje op kantoor.
Onze zoon pakte dit voorbeeld over in de Corona-periode. Een ‘random act of kindness’, bosjes tulpen brengen bij mensen die alleen wonen in de omgeving van zijn school. Het was zijn eigen idee en alsof er een hartjes wolk zich uitstortte boven ons dorp. Mensen geraakt en tot in tranen verrast, een jongen die bij elk bosje tulpen wat hij gaf een centimeter groeide en een twinkel in zijn ogen die schitterde.
Ook thuis werkt het: de samen-plezier-pot; ieder kind schreef 2 briefjes met leuke, gekke, bijzondere dingen die zij samen met het gezin wilden doen. Een ijsje halen na het eten, met z’n allen slapen in de woonkamer, samen spelen op het schoolplein, etc. Deze briefjes gingen in een pot. Het doel was; ik krijg mijn werk thuis af, door met aandacht te werken. Elk kind kon per dag een krul verdienen, bij 12 krullen werd er een kaartje uit de ‘samen-plezier-pot’ gehaald. Dikke voorpret en de motivatiemeter ging omhoog. Ze stimuleerden elkaar om met aandacht te werken, hielden rekening met elkaar en waren trots wanneer er een krul gezet kon worden op de krijtmuur.
Als toevoeging zette ik complimenten-kaartjes in. Ik word er blij van om deze te geven, de Positivo in mij werd weer wakker. Het is prachtig om te zien wat er gebeurt bij de kids als ze ze ontvangen, stralende ogen en een glimlach.