Drie jaar geleden werd mijn aandacht getrokken door een advertentie van het SWV. Een vacature om vorm te gaan geven aan positief passend onderwijs met hart en ziel.
Drie jaar verder
Ruim drie jaar verder kijk ik terug op een bijzondere tijd met een mooie groep diverse vrouwen. Verschillende vrouwen met verschillende inbrengen met respect voor elkaar en gebruik makend van elkaars talenten. Een afspiegeling van hoe we ons onderwijs zo graag vorm willen geven.
Talent (weer) zichtbaar maken
Hoe mooi zou het zijn als onze kinderen zo met elkaar in de klas kunnen zitten. Want één ding is me de afgelopen twee jaar wel duidelijk geworden. Ieder kind heeft talenten. Soms zijn ze een beetje ondergesneeuwd, maar met een beetje prikkelen komen de mooiste dingen naar boven. Dingen waarvan kinderen zich soms niet eens bewust van zijn. En wat kinderen vaak ook niet als talent zien, omdat het niet benoemd wordt of zelfs uitgelegd wordt als iets negatiefs. In ieder kind zit een klein vlammetje dat graag wil schijnen. Misschien niet altijd direct zichtbaar, maar jij als leerkracht kan dit naar boven halen.
Je gezicht is je eigen weerbericht. Als je in de spiegel kijkt kun je je eigen bui zien hangen
Geluk van de leerling, de rol van de leerkracht
Een kind wat lekker in zijn vel zit voelt zich gelukkiger. Hoe kunnen we het geluk bij kinderen vergroten? In Zweden (studiereis) doen ze dit al heel goed: niet vragen hoe het kind zich een door ons bedacht systeem kan aanpassen, maar wat kan ik als leerkracht doen om dit kind te laten groeien/ontwikkelen? Verloopt deze groei niet volgens plan dan kijk ik naar mezelf. Waar heb ik als leerkracht niet goed naar dit kind gekeken waardoor de ontwikkeling niet verloopt zoals gewenst.
Als je met kinderen werkt vanuit je hart dan doe je al heel veel goed. Betrokkenheid, oprechte interesse en zien dat ieder kind talent heeft zijn voor mij de sleutelwoorden.
Pippi
Bij alles wat ik de afgelopen periode leerde moest ik altijd aan de slogan van Pippi Langkous denken. “Ik heb het nog nooit gedaan dus ik denk dat ik het wel kan”. Ik noem dit graag het pippilangkouseffect. Ik denk dat een heleboel kinderen de basisschool binnen komen en nog in volle overtuiging zijn dat ze alles kunnen. En toch gebeurt er in de basisschool periode iets waardoor ze gaan twijfelen aan zichzelf . Ze passen zich aan ze durven niet mee helemaal zichzelf te zijn. Talenten raken ondergesneeuwd. Het kind past zich aan aan het systeem.
Zo jammer want in elk kind schuilt een Pippi Langkous en wij als leerkrachten kunnen dit met mooie werkvormen/gesprekken proberen weer naar boven te halen.
Eigen verantwoordelijkheid voor geluk
Kinderen verantwoordelijk maken helpt ook mee om je gelukkig te voelen en je talenten te ontwikkelen. De school is van ons samen. Hier voelen we ons veilig en kunnen we ons ontwikkelen. Het is echter van belang om geluk ook echt op de agenda te zetten. Eigenlijk elke dag…